හෙන්රියාටා නැන්දාගේ සුමිතුරු උඩවැඩියාව -(part 2)The orchid which befriended the aunt Henriyata

පලමුවන කොටසට මෙතනින් යන්න.
http://gimannivannie.blogspot.com/2013/05/orchid-which-befriended-aunt-henriyata.html

හර්කියුලිස් බිලි පිත්තක් අගට කුඩා මස් කැබලි කිහිපයක් ගැට ගසා  සතා ගේ අඬු කිට්‍ටුවට ඒවා ලං කරන්නේ,ඌ වියරුවෙන් මෙන් පහුරු දිගුකර ඒවා ඩැහැ ගැනීමට දරන අසාර්ථක ප්‍රයත්නය දෙස තෘප්තියෙන් නෙත් හෙලමිනි.

ඒ හා සමගම මාංශ භක්ෂකයා තම තියුනු ශබ්දයද පිට කරන්නේ සිරුරේ රෝම කෙලින් සිටින තරම් බියක් උපද්දමිනි.
               සැලසුම් කල ගොදුර පහසුවෙන් යටපත් කල හැකි ජවයක් සත්වයාට ඇති බව අවසන හර්කියුලිස් තීරනය කලේය.අනතුරුව ඔහු නැන්දාට වඩාත් කාරුනික වූ අතර ඇය පැමිනි විට තම මුලු අවධානයම ඇයගේ දුක සැප විචාරීම කෙරේ යොමු කළේය.

                   අයාලේ යන බල්ලන් හා බලලුන් යොදාගෙන 'පොඩි ට්‍රයල්' එකක් කිරීමට මුලදී සිතුනත්, ඒ අහිංසක සතුන් නිකරුණේ බිලි දීම තරම් නොවන බව ඔහු පසුව සිතීය.එබැවින් පළමු ගොදුර හෙන්රියාටා නැන්දාම විය යුතු බව ඔහු ශෝකයෙන් වුව තීරණය කළේය.

එයට පෙර මග සැළසීමක් ලෙස දෙසතියක් පුරා සත්වයාට නිරාහාරව සිටීමට සැළසීය. ඊටත් වඩා දින ගනනාවකට යාමට හර්කියුලිස් බිය වූයේ ඉන් ඌ අඩපණ විය හැකි බැවිනි.

     ඒ තීරණාත්මක සෙනසුරාදා දිනයේ, සිරිත් පරිදි තේ පානයෙන් පසු, ඔහු නැන්දා ඇමතීය.
                  "මට  නැන්දට පෙන්වන්න යමක් තියෙනවා." නැන්දා දැක්කොත් පුදුම වෙලා පණ යයි."

    ගේ පුරා කැරළි ගැසෙමින් ඉහලට නැගෙන දුම් රො‍ටු සහිත සුරුට්‍ටුව මුවෙන් ඉවතට  ගත් නැන්දා මොහොතක් ඔහු  දෙස විමතියෙන් බලා තම ගැඹුරු කට හඬ අවදි කලාය.
  "පුදුමෙනුත් පුදුමයි. තමුසෙ මොකක්ද කරන්න හදන වැඩේ?"

නැන්දා ඔලොක්කුවට  පිටට ගැසූ පහරින් ඔහුට හුස්ම නැතිවිය.

                නැන්ද විස්වාස කරන එකක් නැ."
              හුස්ම යථා තත්වයට පත්වූ වහාම හර්කියුලිස් පිළිතුරු දුන්නේය.
                 
     "ඒක තියෙනෙ hot house එකේ.
                                  "ආ!"  ඇගේ හඬේ අවිශ්වාසය ගැබ් වී තිබිණි.
       
   "අපි බලලම ඉමු නේද, නැන්දෙ?"

                            උපහාසය මුසු හඬක් උගුරෙන් පිට කළද, නැන්දා හර්කියුලිස් පසුපස ඇවිද ගියාය.

                            ගන ලොම්  පාපිස්ස, මුල්ලකින් විකමින් සිටි දඩ, alsatian  බල්ලෝ දෙදෙනාද නැන්දා පසුපස යාමට තැත් කලද, ඇය ඔවුනට අතින් සන් කල සැනින් ඊට කීකරු වුහ.

 "කොල්ලනේ, නැවතියල්ලා. මං ඉක්මනට එනවා."

          එය කිසිදා සිදු නොවන්නක් බව හර්කියුලිස්  සිතුවේය.

               ඒ අඳුරු සැඳෑවේ "hot house" එකේ විදුලි බුබුලු ද නිවා දමා තිබිණි.ඊට ඇතුල් වන විටම නැන්දා තම නාසය අකුලුවා ගත්තාය.
 "මගෙ දෙය්යනේ! මොකද්ද ඒ ගඳ?හරියට මස් මරන තැනක් වගේ."
               "සමාවෙන්න නැන්දේ."

හර්කියුලිස් එසේ කියමින්ම මඳ අඳුරේ, පය පැකිලෙමින් ඇවිදින නැන්දාගේ පිටට මුදුව අත තබා   මඳක් ඇය ඉදිරියට යොමු කළේය.
                        " මේ මම අලුතෙන් දාන පෝර  ජතියක්.ගඳ වුනාට පැළ හොඳට වැවෙනවා."

              "තව ටිකක් ඉස්සරහට යන්.ඔන්න ඔතන තියෙන්නෙ."

                 "මේ විහිලුවක් හෙම නෙමේ නේද?" ඇහිබැම හකුලා සැක සහිත ස්වරයකින් නැන්දා විචාලාය.
            "පිස්සුද? කොහෙත්ම නෑ."

හර්කියුලිස්  පිලිතුරු දුන්නේ ස්විචයට අත යවන ගමන්මය.තමාට හුරු පුරුදු හරිත ගෘහයේ, මඳ අඳුරේ වුව, නැන්දා සිටගෙන සිටිනුයේඅනතුරු කලාපයේ බව ඔහුට පෙනින.ඔහු වහා ස්විචය දැම්මේය.

                   ඇසිපිය ගසන නිමේශයකින් හරිත ගෘහය ආලෝකයන් පිරිණි. ඒ හා සමගම, අඬු විහිදා ගත් දැවැන්ත බූවල්ලකු සේ මිනිස් ජීවින් දෙදෙනා පරයමින් නැගී සිටින යෝධ උඩවැඩියාව, නැන්දා ගේ දෘශ්්‍ය පථය  වසා ගත්තේය.එක්වරම ඉදිරියට තැබූ පය ආපසු ගත් නැන්දා, මෙවන් තැනක කිසිසේත්ම දැකීමට අපේක්ශා නොකළ අපූර්ව ශාකය දෙස කුතුහලයෙන් හා විශ්මයෙන් පිරි බැල්මක් හෙලුවාය.

                                              සත්වයා ක්‍රියාත්මක වීමට පෙර නැන්දා අනතුරු කලාපයෙන් බැහැර වේදෝ යි හර්කියුලිස්ට මොහොතකට සැක සිතිණි. නමුත් ශාකය දෙස විපරමින් බලමින්එය කුමක් දැයි හඳුනා ගැනීමට උත්සාහ කරන නැන්දා දු‍ටු විට එය එසේ නොවන බැව් ඔහුට පසක් විය.

                             උඩවැඩියාව ද, නිසොල්මන්ව, තමා අසලට පැමිනි අනිත් සත්වයා නිරීක්ශනයේ යෙදුනේය.  හර්කියුලිස් ගේ හදවත, සුලු මොහොතකට නතර කරමින්, අපේක්ශාවෙන් සිටි ලෙසම, බිම වැදෙමින් තිබූ මාංශ භක්ශක අඬු හිමිහිට චලනය වීමට පටන් ගත්තේය.නමුත් ඒ නම් කොහෙත්ම හර්කියුලිස් බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රතිචාරයක් නොවීය.

සත්වයා, වෙන් වෙන්ව වැඩුන, එකක් මිනිස් මාපටැඟිල්ලක් තරම් මහත් වූ, ගැට ගැසී ඇඹරුන, අඬු අටෙන් තම කඳ මුලුමනින් ඔතාගෙන වසා ගන්නා ගමන්, අසන්නට  දුඛිත වූ හඬකින්, මර බියෙන් කෑ ගැසීය.තමා ඉදිරිපිට පහළ වී ඇති තර්ජනය හමුවේ  ඊට කළ හැකි වූයේ එපමණකි.

                             "මොනවා!"
 මොහොතකින්, හර්කියුලිස් මෙතෙක් තමා ගිලී සිටි මායාවේ තරම වටහා ගත්තේය.


                            හැඩි දැඩි ලෙස වැඩී, දු‍ටුවන්බියට පත් කරවන ජීව ලක්ෂනවලින්  හෙබියත්, මේ ප්‍රාථමික සත්වයා ඉතාමත්ම බියසුලු විය. Amazan වනයේ  ඇති ඕනෑම ශාකයක් හා කරට කර සිට මෙල්ල කල හැකි වුවත්, හෙන්රියාටා නැන්දා වැනි තේජාන්විත ගැහැනියක ඉදිරියේ, නකුට පස්ස පැත්තේ ගසා ගත් බලු නකුටකු සේ කෙඳිරි ගාන උඩවැඩියාව, දකින්නට ලැජ්ජා හිතෙන තරමේ, නියාලු දසුනක් විය.

       

                   නැන්දා, මුව අයා, දොඹ ගෙඩි දෙකක් සේ විශාල කර ගත්  තම විස්මපත් දෑස් වලින්, විපිලිසරව සත්වයා දෙස මොහොතක් බලා සිටියාය. ඊලඟ මොහොතේ, නොසිතූ විරූ ලෙස, හර්කියුලිස්. දෙසට හැරී, තර්ජනාත්මක ඇඟිල්ලක් දිගු  කළාය.
                           " මේ අහිංසකයා හොඳටම බය වෙලා! තමුසෙමොකක්ද ඌට කලේ?"

  බයාදු ලෙස හිස පැත්තකට ඇල කරගෙන, ලැජ්ජාවෙන් හා අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් සිටගෙන සිටිනවා ඇරෙන්නට, හර්කියුලිස් ට වෙන කළ හැක්කක් නොවීය.

        න්.......නෑ....ඈ......නැන්දේ! මං හිතන්නේ ඌ ටිකක් චකිතෙන් ඉන්නෙ!"


" මේ..මේ බොරු කියන්න එපා.  මොකද, මම සත්තු ගැන නොදන්න එකක්යැ? මේ ගැන මට කලින් කියන්න තිබුනනෙ, තෙපර බබා ඉන්නෙ නැතුව.අපි උන්ට කරුනාවෙන් සලකනව නම් කොයි සතාත් අපිට මෙල්ල වෙනව.හැබැයි ඉතින් ස්වාමියා කවුද කියලා දෙගොල්ලොම දැන ගන්න ඕනෑ."

       
                           නැන්දා හර්කියුලිස් දෙස රවා බැලුවාය.

                                  "බලනවා! ඌ බයේ කෑ ගහන හැටි! "

       " හා....  හා... බයවෙන්න එපා. බයවෙන්න එපා. මේ හෙන්රියාටා නැන්දා උඹට කරදරයක් වෙන්න දෙන්නෙ නෑ."

         හර්කියුලිස්ට  ඒ දසුන නම් ජීවිතයේ කිසිම දිනක අමතක නොවේ.නැන්දා මාංශ භක්ෂකයාට එසේ දයාබර ලීලාවෙන් කතා කරන අතරම, තම ගොරෝසු ඇඟිලි, උගේ කඳ   දිගේ හෙමිහිට ඉහල පහල දිවෙව්වාය.ක්‍රමයෙන්, සත්වයා තම කඳ වටේ ඔතා ගත් අඬු ලිහිල් කර ගත් අතර, උගේ තියුනු ශබ්දයද  නැවතින.

           ඌ, තම අඬුවක් දිගු කර, නැන්දාගේ නහර ගැට ගැසුන, වියලි අතක් පිරි මැදීමට පටන් ගත් විට, උගුරෙන් පිටවීමට තතනන ඉකිය ගිල ගනිමින්, බලාපොරොත්තු කඩවීමෙන් උපන් ශෝකය සිත තුල දරාගෙන, හර්කියුලිස් මිදුල දෙසට වේගයෙන් ඇවිද ගියේය.