දනිමි යැයි සිතමි මම මේ ලඳු කැලය හිමිකරු.
වෙසෙසත් ඔහු ගම්මානයේ.
නොදකිනු ඇත ඔහු මා, නැවතී
සිරි නරඹනු, හිම විසිරුන මේ ලන්ද.
සිතනු ඇත මගේ අසු අරුමයකැයි
මා ඉසුඹු ලනු, නැතිවුවත් අසලක ගැමි ගෙයක්.
ලන්දත් මිදුන විලත් අතර ඇත්තේ
අඳුරුම අඳුරු හැන්දෑවකි.
ඌ උගේ ගිගිරි වැල් සොලවන්නේ
මා හට යම් වරදක් වීදෝයි අසන්නට මෙනි.
සවනත වැකෙනා අනෙක් එකම හඬ නම්
සිහිල් මද නළ හා තුනිව වැටෙනා හිම පියලිය.
ලන්ද සොඳුරුය, අඳුරු හා ගැඹුරුය.
නමුත් ඇත මට රකින්නට පිළින
තවත් බොහෝ දුර ය යුතුය නින්දට පෙර.
තවත් බොහෝ දුර යා යුතුය නින්දට පෙර.
Stopping by Woods on a Snowy Evening
BY ROBERT FROST
Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.
The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
ඉංග්‍රිසි සාහිත්‍යයේ කවිවලින් මා ඉතාමත් ප්‍රිය කරන කවිය මේ යයි කීවොත් නිවැරදිය. එය පරිවර්තනය කිරීමට බොහෝ කළක සිට සිතුවෙමි. නමුත් එසේ කිරිමට බිය වූයෙමි. මා ඉතාමත් කැමති බ්ලොගයක් වන PARIVARTHANA හි මෙය පරිවර්තනය කර තිබෙනු දු‍ටු විට එය නොකියවාම මෙය පරිවර්තනය කළෙමි. නොකියවූයේ , එසේ කළහොත් එය මගේ පරිවර්තනයට බල පෑ හැකි නිසාය.
